Γνωμικολογικον

Αποφθέγματα, Γνωμικά, Αφορισμοί, Ρητά, Παροιμίες
 
 
 

Γιώργος Σεφέρης


Γιώργος Σεφέρης βιογραφικό
Γιώργος Σεφέρης, 1900-1971
Έλληνας ποιητής, Νόμπελ 1963

Αριθμός Αφορισμών: 57Αναγνώσεις: 296,967

Αφορισμοί

Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί.


άρεσε σε 1054
Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον.


άρεσε σε 750
Σ’ αυτόν τον τόπο όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι…


άρεσε σε 455
Η Ελλάδα, η χώρα των παράλληλων μονολόγων.


άρεσε σε 449
Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό.


άρεσε σε 437
Ευνουχισμένοι διανοούμενοι, μικροί ανίκανοι και τυφλοί κυβερνήτες.


άρεσε σε 386
Κι ο άνθρωπος κατάντησε πραμάτεια.


άρεσε σε 382
Σ’ αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται.

(από την ομιλία του κατά την απονομή του Νόμπελ)


άρεσε σε 346
Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη.


άρεσε σε 341
Κύριε, όχι μ’ αυτούς. Ας γίνει αλλιώς το θέλημά σου.


άρεσε σε 245
Καταλαβαίνει κανείς πως δουλεύει καλά, όταν κάθε περιστατικό, το πιο μικρό και ασήμαντο, της καθημερινής ζωής του και της σκέψης του, έρχεται, σαν μοναχό του, και βάζει ένα πετραδάκι στο πράγμα που φτιάνει.


άρεσε σε 227
[Κάλβος, Σολωμός, Καβάφης] Οι τρεις μεγάλοι πεθαμένοι ποιητές μας που δεν ήξεραν ελληνικά.


άρεσε σε 223
Όπως δεν μπορείς να καταλάβεις το ψάρι, αν δεν είσαι ψάρι, ή το πουλί, αν δεν είσαι πουλί, έτσι δεν μπορείς να καταλάβεις τον μοναχό άνθρωπο, αν δεν είσαι μοναχός. Πώς να με καταλάβεις, λοιπόν, χρυσή μου;

(από την Αλληλογραφία Γιώργου και Μάρως Σεφέρη)


άρεσε σε 216
Είναι δύσκολο ν’ απαλλαγεί ο κάθε άνθρωπος από τον αόρατο χορό των γερόντων που τον παρακολουθούνε σ’ όλη του τη ζωή.


άρεσε σε 190
Το σπουδαίο δεν είναι ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν «άλλη», αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή, όπως μας δόθηκε, την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη, όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει.


άρεσε σε 153
Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – και τι θα γινόμασταν, αν η πνοή μας λιγόστευε;

(από την ομιλία του στην απονομή του Νόμπελ)


άρεσε σε 95
Από την εποχή του Αγίου Παύλου ως το Διονύσιο Σολωμό, ο ελληνικός λαός, μέσα από συνθήκες, που εύκολα θα καταντούσαν άγλωσσο οποιονδήποτε άλλο λαό, έσωσε τη γλώσσα του για να την παραδώσει στους μορφωμένους της απελευθερωμένης Ελλάδας.


άρεσε σε 78
Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες.

(από την ομιλία στην απονομή του Νόμπελ)


άρεσε σε 65
Όσο μακριά και να κοιτάξω βλέπω γονατιστούς ανθρώπους –λες κάνουνε την προσευχή τους.


άρεσε σε 63
Τον ξένο και τον εχθρό τον είδαμε στον καθρέφτη.

(«Μυθιστόρημα δ’ Αργοναύτες»)


άρεσε σε 60
Όταν στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας.
Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε.

(το τέλος της ομιλίας του κατά την τελετή απονομής του Νόμπελ)


άρεσε σε 39
«Σεφέρης» στα παλιά οθωμανικά δηλώνει εκείνον που απαλλάσσεται του θρησκευτικού τυπικού της νηστείας λόγω ταξιδιού. «Σεφέρης» σήμερα, στα τουρκικά, είναι ο ταξιδιώτης.


άρεσε σε 21
Τη γλώσσα μας λ.χ. είναι αδύνατο να την αντικρίσει κανείς αλλιώς παρά σαν ανάσα ζωντανών ανθρώπων. Όχι σαν το ναυαγοσωστικό ζήλο γραμματικών.

(«ΔΟΚΙΜΕΣ 2»)


άρεσε σε 13
Αυτή η ακίνητη κίνηση σού κόβει την ανάσα.

(για το άγαλμα του Ηνιόχου των Δελφών – «Δελφοί», Δοκιμές Β’ τόμος – 1961)


άρεσε σε 1
Εκείνο που ξέρει κανείς τώρα είναι πως η διάρκεια τούτης της γης [...] είναι σχετική· αύριο ή μετά μερικά εκατομμύρια χρόνια. Πως, όταν λέμε αιωνιότητα, δεν έχουμε στον νου κάτι που μετριέται με τα χρόνια, αλλά κάνουμε κάτι σαν την Πυθία που, όταν την έπαιρνε η έκσταση, έβλεπε όλο τον χώρο και όλο τον χρόνο, περασμένο και μελλούμενο, σαν ένα πράγμα.

(«Δελφοί», Δοκιμές Β’ τόμος – 1961)


Ένας συχωριανός τις προάλλες, κάτω στην Κασταλία, μου έλεγε: «Και τούτα εκεί είναι τα πλατάνια που φύτεψε ο ίδιος ο Αγαμέμνονας». «Ο Αγαμέμνονας;» έκανα ξαφνιασμένος. Με κοίταξε σαν έναν άμαθή.

(«Δελφοί», Δοκιμές Β’ τόμος – 1961)


Στίχοι

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.


άρεσε σε 995
Με τι καρδιά, με τι πνοή
τι πόθους και τι πάθος,
πήραμε τη ζωή μας, λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.


άρεσε σε 640
Τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.


άρεσε σε 360
Λυπούμαι που άφησα να περάσει
ένα πλατύ ποτάμι ανάμεσα από τα δάχτυλα μου
χωρίς να πιω μια στάλα.


άρεσε σε 341
Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στο ακρογιάλι.


άρεσε σε 338
Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά-σιγά βουλιάζει.
Και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της.


άρεσε σε 177
«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες».

Επαναλαμβανόμενος (τρις) στίχος από την «Ελένη». Τα εισαγωγικά είναι του ποιητή.

(Οι Πλάτρες είναι χωριό στο όρος Τρόοδος)


άρεσε σε 163
Η υψηλότερη μορφή της Άνοιξης που ξέρω:
μια ελληνική Μεγάλη Εβδομάδα.

—  Δομικές Β’


άρεσε σε 148
Είπες εδώ και χρόνια: «Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός.»


άρεσε σε 125
Τ’ είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ’ ανάμεσό τους;

«Ελένη»


άρεσε σε 117
Χώρες του ήλιου και δεν μπορείτε ν᾿ αντικρίσετε τον ήλιο.
Χώρες του ανθρώπου και δεν μπορείτε ν᾿ αντικρίσετε τον άνθρωπο.

(«Κίχλη»)


άρεσε σε 116
Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε.
Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη.


άρεσε σε 78
Είτε βραδιάζει, είτε φέγγει,
μένει λευκό το γιασεμί.


άρεσε σε 76
Μέτρια κι όλα μέτρια και μέτρια παντού
Κ’ οι αγάπες μου κ’ οι πόθοι μου, κι ότι η καρδιά μου ανειώνει
Κ’ η φαντασία της ψυχής και το είδωλο του νου
Και ο έρωτας της ομορφιάς και του παντοτεινού,
με σφίγγουν όλα μέτρια, το μέτριο με παγώνει.


άρεσε σε 69
Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις.

(από την «Κίχλη»)


άρεσε σε 64
Στήνουμε θέατρα και σκηνικά, όμως η μοίρα μας πάντα νικά και τα σαρώνει και μας σαρώνει.


άρεσε σε 49
Σκαρφαλώνοντας λέξεις, όπως μιαν ανεμόσκαλα…

«Τετράδιο Γυμνασμάτων Β’»


άρεσε σε 47
Σε κοίταζα με όλο το φως και το σκοτάδι που έχω μέσα μου.

(«Θερινό Ηλιοστάσι»)


άρεσε σε 45
Τη φλόγα τη γιατρεύει η φλόγα
όχι με των στιγμών το στάλαγμα
αλλά μια λάμψη, μονομιάς,


άρεσε σε 40
Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες·
τούτες τις πέτρες τις εσήκωσα όσο βάσταξα
τούτες τις πέτρες τις αγάπησα όσο βάσταξα
τούτες τις πέτρες, τη μοίρα μου.

(Γυμνοπαιδία Β΄. Μυκήνες)


άρεσε σε 40
Κύριε, βόηθα να θυμόμαστε
πώς έγινε τούτο το φονικό·
την αρπαγή, το δόλο, την ιδιοτέλεια,
το στέγνωμα της αγάπης·
Κύριε, βόηθα να τα ξεριζώσουμε…


άρεσε σε 37
Όπως τα πεύκα κρατούνε τη μορφή του αγέρα
ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί
το ίδιο τα λόγια φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου
κι ο άνθρωπος έφυγε, δεν είναι εκεί.

(Επί Σκηνής/ΣΤ’)


άρεσε σε 25
ο ναύκληρος μου είπε:
«Είναι η Αγια-Σοφιά, θα σε πάω το βράδυ στις γυναίκες».
Έτσι γνώρισα τις γυναίκες που φορούν μονάχα κάλτσες
εκείνες που διαλέγουμε, μάλιστα.


άρεσε σε 21
Χαμήλωναν τα μάτια σου κι είχες το χαμογέλιο
που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι αλλοτινοί.

(«Ερωτικὸς Λόγος»)


άρεσε σε 21
Πού ’ναι η αγάπη που κόβει τον καιρό μονοκόμματα στα δυο και τον αποσβολώνει;

(«Το ύφος μιας μέρας»)


άρεσε σε 16
Παλιέ μου φίλε συλλογίσου,
σιγά-σιγά θα συνηθίσεις
η νοσταλγία σου έχει πλάσει
μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους
έξω απ᾿ τη γης κι απ᾿ τους ανθρώπους.

(«Ο γυρισμός του ξενιτεμένου», 1938)


άρεσε σε 9
«Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε…»
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.
Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσουν.

(«Ο τελευταίος σταθμός», από τη συλλογή Ημερολόγιο Καταστρώματος Β’)


άρεσε σε 6
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα.

(«Ο τελευταίος σταθμός», από τη συλλογή Ημερολόγιο Καταστρώματος Β’)


άρεσε σε 3
Πεινούσαμε στης γης την πλάτη,
σα φάγαμε καλά
πέσαμε εδώ στα χαμηλά
ανίδεοι και χορτάτοι.

(«Οι σύντροφοι στον Άδη», Στροφή – 1931)


Κι α με δικάσετε να πιω φαρμάκι, ευχαριστώ·
το δίκιο σας θα ’ναι το δίκιο μου· πού να πηγαίνω
γυρίζοντας σε ξένους τόπους, ένα στρογγυλό λιθάρι.
Το θάνατο τον προτιμώ· ποιός πάει για το καλύτερο ο θεός το ξέρει.

(«Το ναυάγιο της Κίχλης», Κίχλη – 1947)


Τη θάλασσα τη θάλασσα, ποιός θα μπορέσει να την εξαντλήσει;

(«Κ΄ [Ανδρομέδα]», Μυθιστόρημα. – 1935)



Παρόμοιες Πηγές Γνωμικών





Μανώλης Παπαθανασίου   2008 – 2024





Παρόμοιες πηγές

 Οδυσσέας Ελύτης

 Γιάννης Ρίτσος

 Καβάφης

 Κώστας Βάρναλης

 Κωστής Παλαμάς

 Εγγονόπουλος

 Ντ.Χριστιανόπουλος

 Μ. Αναγνωστάκης

 Νίκος Καρούζος

 Γεώργιος Δροσίνης

 Νίκος Καββαδίας

 Καρυωτάκης

 Ανδ. Εμπειρίκος

 Κώστας Ουράνης

 Τάσος Λειβαδίτης

 Τίτος Πατρίκιος

 Τάκης Σινόπουλος

 Κώστας Μόντης

 Κική Δημουλά

 Νίκος Γκάτσος

 Κατερίνα Γώγου

 Νικηφ. Βρεττάκος

 Μυρτιώτισσα

 Νίκος Ασλάνογλου

 Λ. Παπαδόπουλος






Δημοφιλεις Συγγραφεις
1 Νίκ. Καζαντζάκης
2Οδυσσέας Ελύτης
3Νίτσε
4 Όσκαρ Ουάιλντ
5 Βίκτωρ Ουγκώ
6 Φρόυντ
7 Σωκράτης
8 Γκαίτε
9 Σαίξπηρ
10 Κομφούκιος
11 Αλμπέρ Καμύ
12 Καβάφης
13 Αϊνστάιν
14 Αριστοτέλης
15 Ωνάσης
16 Πλάτων
17 Ζαν-Πωλ Σαρτρ
18 Λα Ροσφουκώ
19 Γούντυ Άλλεν
20 Μαρκ Τουαίην
21 Μαχάτμα Γκάντι
22 Γιώργος Σεφέρης
23 Τσώρτσιλ
24 Ηράκλειτος
25 Λάο Τσε
26 Τζ.Μπέρναρ Σω
27 Ναπολέων
28 Επίκουρος
29 Μπίσμαρκ
30 Καρλ Μαρξ
31 Γιάννης Ρίτσος
32 Μένανδρος
33 Πωλ Βαλερύ
34 Σοπενχάουερ
35 Κώστας Βάρναλης
36 Βολταίρος
37 Νίκος Καββαδίας
38 Νικολό Μακιαβέλι
39 Ντοστογιέφσκι
40 Καρυωτάκης